Co daje dziecku opinia z poradni?
Opinia po badaniach, wydana przez poradnię psychologiczno-pedagogiczną zawiera diagnozę postawioną przez specjalistów — psychologa, pedagoga, logopedę. Określone zostają indywidualne potrzeby rozwojowe i edukacyjne dziecka, a także jego możliwości psychofizyczne. Dostarczona opinia jest dokumentem poświadczającym, że dziecko potrzebuje pomocy i korzystania z różnych form wsparcia. W wydanej na wniosek rodzica opinii, poradnia przedstawia swoje stanowisko w sprawie zgłoszonego przez niego problemu. Opinia po badaniach jest dokumentem wydawanym na podstawie Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 1 lutego 2013 r. (Dz. U. z dnia 13 lutego 2013r. Nr 0, poz. 199 z późniejszymi zmianami).
Na podstawie rozporządzenia MEN w sprawie organizacji udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej z 9 sierpnia 2017 roku (Dz. U. 2017, poz. 1591 ze zm.), szkoła na podstawie opinii z poradni ma obowiązek zapewnić uczniowi dostęp do pomocy psychologiczno-pedagogicznej, która ma charakter powszechny, a korzystanie z niej jest dobrowolne i nieodpłatne.
Poradnie psychologiczno-pedagogiczne są wyspecjalizowanymi instytucjami, których zadaniem jest rozpoznanie indywidualnych potrzeb rozwojowych ucznia oraz wskazanie kierunków dalszej pracy edukacyjnej. Efektem tego procesu diagnostycznego jest wydanie dokumentów postdiagnostycznych, takich jak opinia i orzeczenie. Warto tutaj nadmienić, że orzeczenie i opinia poradni nie są jedynymi przesłankami, aby objąć ucznia pomocą psychologiczno-pedagogiczną.
Co daje opinia?
Nauczyciele opierając się o wskazania zawarte w opinii mają za zadanie np.
- zapewnić uczniowi wskazane formy pomocy np. zajęcia korekcyjno-kompensacyjne, zajęcia logopedyczne, wyrównawcze, rozwijające umiejętności uczenia się, rozwijające kompetencje społeczno-emocjonalne,
- dostosować wymagania z poszczególnych przedmiotów do indywidualnych możliwości ucznia,
- dostosować warunki zdawania egzaminów i sprawdzianów kończących dany etap edukacyjny, zgodnie z wytycznymi CKE.
Należy pamiętać, że wszystko zależy od tego, co znalazło się w opinii wystawionej dla dziecka.
Opinia a orzeczenie – jaka jest różnica?
Opinia jest dokumentem, który przedstawia stanowisko poradni wraz z uzasadnieniem w sprawie zgłoszonej przez rodziców lub opiekunów prawnych ucznia, a także pełnoletniego ucznia. Poradnia wydaje opinie w różnych sprawach. Do szkoły najczęściej trafiają opinie dotyczące:
– objęcia ucznia pomocą psychologiczno-pedagogiczną, np. ucznia zdolnego czy z trudnościami w uczeniu się o charakterze trudności niespecyficznych,
– dostosowania wymagań do indywidualnych potrzeb i możliwości ucznia,
– specyficznych trudności w uczeniu się, w tym o ryzyku dysleksji,
– objęcia ucznia zindywidualizowaną ścieżką kształcenia.
Orzeczenie z kolei to dokument w sprawie ucznia z decyzją administracyjną pierwszej instancji, który wydaje zespół orzekający działający w poradni. Rodzice mają prawo uczestniczyć w posiedzeniu zespołu, kiedy rozmawia się o ich dziecku, o czym niewielu z rodziców wie. Mają też prawo poprosić, aby w spotkaniu zespołu brali udział inni specjaliści znający dziecko, np. lekarz. Wykonanie decyzji wynikającej z orzeczenia jest dla szkoły obligatoryjne. Oznacza to, że szkoła jest zobowiązana do realizacji zaleceń zawartych w orzeczeniu, nie podlegają żadnej dyskusji.
Do szkoły najczęściej trafiają orzeczenia o:
– potrzebie kształcenia specjalnego, wydawane dla uczniów z niepełnosprawnością: intelektualną, ruchową bądź sprzężoną, zagrożonych niedostosowaniem społecznymi i niedostosowanych społecznie (wydawane na etap edukacyjny),
– potrzebie objęcia ucznia indywidualnym nauczaniem (wydawane na czas wskazany w zaświadczeniu lekarskim, nie dłużej jednak niż na rok szkolny).
Rozporządzenia MEN oraz Ustawa o Systemie Oświaty bardzo wyraźnie wskazują na zadania szkoły dotyczące respektowania wskazań w opiniach
Co daje orzeczenie?
- Prawo do specjalnej organizacji kształcenia w szkole z uwagi na niepełnosprawność.
- Realizację zaleceń zawartych w orzeczeniu – obligatoryjne zadanie dla szkoły.
- Zapewnienie warunków do nauki np. sprzęt rehabilitacyjny, odpowiednie środki dydaktyczne z uwagi na niepełnosprawność ucznia.
- Zajęcia specjalistyczne (rewalidacja, socjoterapia, zajęcia resocjalizacyjne).
- Integrację niepełnosprawnego ucznia z pełnosprawnymi rówieśnikami.